1 day ago
9
Σκελετωμένα σώματα, κοιλιές τουμπανιασμένες από την πείνα και ένα λυπημένο βλέμμα στα μάτια τους. Αυτά είναι τα παιδιά που ζουν σήμερα στη Λωρίδα της Γάζας. Τη περισσότερη ώρα της ημέρας τους την περνάνε είτε σε κάποιο από τα λίγα κρεβάτια που διαθέτει ένα από τα τελευταία λειτουργικά νοσοκομεία της Λωρίδας, είτε θρηνώντας καθώς ο λιμός που έχει χτυπήσει τον παλαιστινιακό θύλακα είναι αβάσταχτος.
Η διεθνής κοινότητα έχει καταδικάσει σύσσωμη την κατάσταση που επικρατεί στη Γάζα, ενώ ο ΟΗΕ έχει αφήσει σαφείς υπαινιγμούς για την «επικίνδυνη» δράση του υποστηριζόμενου από το Ισραήλ και της ΗΠΑ Ανθρωπιστικού Ιδρύματος για τη Γάζα, που υποτίθεται πως έχει στόχο την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι που προσπαθούν να τη λάβουν καταλήγουν νεκροί.
Την κατάσταση που επικρατεί αποτυπώνει απόλυτα ένας άνθρωπος ο οποίος προσπάθησε να λάβει τροφή από το GHF και τελικά βρέθηκε στη μέση πυροβολισμών: «Νομίζαμε ότι θα παίρναμε ανθρωπιστική βοήθεια και τελικά άρχισαν να μας πυροβολούν»
Το δράμα του μικρού Μοχάμεντ
Τα σκελετωμένα χέρια του μικρού Μοχάμεντ προεξέχουν από μια φορμίτσα με ένα χαμογελαστό emoji και το σύνθημα «χαμογελαστό αγόρι» — κάτι που σε ένα νοσοκομείο της Γάζας μοιάζει με σκληρό αστείο. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας κλαίγοντας από την πείνα ή μασώντας τα λιπόσαρκα δαχτυλάκια του.
Στους επτά μήνες του, ζυγίζει μόλις 4 κιλά και αυτή είναι η δεύτερη φορά που νοσηλεύεται για θεραπεία. Το πρόσωπό του είναι αγριεμένο, τα άκρα του είναι σχεδόν μόνο κόκαλα καλυμμένα με χαλαρό δέρμα, και τα πλευρά του προεξέχουν οδυνηρά από το στήθος του, σύμφωνα με πληροφορίες από τον Guardian.
«Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι τώρα να χάσω τον εγγονό μου από τον υποσιτισμό», λέει η γιαγιά του, Φαΐζα Αμπντούλ Ραχμάν, η οποία κι η ίδια ζαλίζεται διαρκώς από την πείνα.
«Και τα αδέλφια του υποφέρουν από σοβαρή πείνα. Κάποιες μέρες πάνε για ύπνο χωρίς να έχουν φάει ούτε μια μπουκιά.»
Ο Μοχάμεντ γεννήθηκε υγιής, αλλά η μητέρα του ήταν τόσο υποσιτισμένη που δεν μπορούσε να θηλάσει. Η οικογένεια κατάφερε να βρει μόνο δύο κουτιά βρεφικό γάλα από τότε.
«Αυτή είναι η χειρότερη φάση που έχουμε ζήσει ποτέ»
Η παιδιατρική πτέρυγα στο νοσοκομείο Patient’s Friends Benevolent Society είναι γεμάτη με άλλα σκελετωμένα παιδιά, κάποια μοιράζονται τα μόλις 12 διαθέσιμα κρεβάτια. Στη Γάζα υπάρχουν πλέον μόνο δύο ενεργές παιδιατρικές ομάδες, και μέχρι 200 παιδιά καταφτάνουν καθημερινά για θεραπεία.
Ο Δρ. Μουσάμπ Φαρβάνα περνά τις ημέρες του προσπαθώντας — συχνά μάταια — να τα σώσει. Ύστερα επιστρέφει στο σπίτι, όπου μοιράζεται το λίγο φαγητό που έχει με τα δικά του πεινασμένα παιδιά.
Όλη του η οικογένεια χάνει γρήγορα βάρος, αφού ο μισθός του πλέον δεν αρκεί σχεδόν για τίποτα, και δεν θέλει να ρισκάρει συμμετοχή στη θανατηφόρα «κούρσα» για τρόφιμα που διανέμει το Ίδρυμα Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Γάζας, μετά τον θάνατο του γιατρού Ράμζι Χατζάτ σε παρόμοια απόπειρα.
REUTERS/Ramadan AbedΗ Γάζα δεν έχει γνωρίσει ξανά τέτοια πείνα, παρότι υπήρξαν προειδοποιήσεις για επικείμενο λιμό εδώ και σχεδόν δύο χρόνια πολέμου. Μέσα σε μόλις τρεις ημέρες αυτή την εβδομάδα, οι αρχές κατέγραψαν 43 θανάτους από πείνα — ενώ προηγουμένως ήταν 68 συνολικά.
Η Φαΐζα Αμπντούλ Ραχμάν, που παρέμεινε στην Πόλη της Γάζας καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, λέει ότι ακόμα και την περίοδο με τους πιο αυστηρούς περιορισμούς τροφίμων πέρυσι, η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική. «Έχουμε ξαναπείνασει, αλλά ποτέ έτσι», είπε. «Αυτή είναι η χειρότερη φάση που έχουμε ζήσει ποτέ.»
Μαρτυρίες ντόπιων και γιατρών, μαζί με στοιχεία της ισραηλινής κυβέρνησης, του Ιδρύματος Ανθρωπιστικής Βοήθειας και του ΟΗΕ, δείχνουν ότι τα τρόφιμα εξαντλούνται.
REUTERS/Mohammed SalemΤα άδεια ράφια αντικατοπτρίζονται σε εξωφρενικές τιμές — με το αλεύρι να κοστίζει πάνω από 30 φορές περισσότερο απ’ ό,τι στην αρχή του έτους.
Ανθρωπιστικές οργανώσεις και δημοσιογράφοι κινδυνεύουν από την πείνα
Ούτε τα χρήματα, ούτε οι γνωριμίες προστατεύουν πια τους Παλαιστίνιους. «Ανθρωπιστικές οργανώσεις βλέπουν τους ίδιους τους συναδέλφους τους να λιμοκτονούν μπροστά στα μάτια τους», προειδοποίησαν πάνω από 100 ΜΚΟ, ανάμεσά τους οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, Save the Children και Oxfam.
Η ένωση δημοσιογράφων του AFP δήλωσε τη Δευτέρα ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του πρακτορείου κινδυνεύουν να χάσουν συνάδελφο από πείνα. Την Τετάρτη, ο επικεφαλής του ΠΟΥ, Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγέσους, δήλωσε ότι «μεγάλο ποσοστό» του πληθυσμού της Γάζας λιμοκτονεί. «Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το ονομάσω — είναι μαζική πείνα, και είναι ανθρωπογενής», είπε.
«Ένα παιδί θα μπορούσε να είχε σωθεί, αλλά δεν υπήρχε φάρμακο»
Εδώ και μήνες, το Ισραήλ έχει περιορίσει δραματικά τις αποστολές τροφίμων. Οι συνολικές ποσότητες που επετράπησαν από τον Μάρτιο είναι πολύ κάτω από τα ελάχιστα αναγκαία για την επιβίωση των 2,1 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας, οι οποίοι ήδη είναι εξασθενημένοι από τις ελλείψεις και τις συνεχείς μετακινήσεις.
«Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, τα παιδιά ζουν σε καθεστώς λιμού. Ακόμη κι αν κάποιες μέρες νιώθουν χορτάτα, δεν είναι μόνο το αίσθημα κορεσμού που έχει σημασία — είναι τα θρεπτικά συστατικά που λείπουν εντελώς», λέει ο Φαρβάνα.
Αυτή η χρόνια κακή διατροφή τα κάνει πιο ευάλωτα σε άλλες ασθένειες, και το χαμηλό ανοσοποιητικό επιδεινώνεται από την έλλειψη βασικών φαρμάκων, τα οποία το Ισραήλ επίσης μπλοκάρει.
REUTERS/Ramadan Abed /File Photo«Συχνά νιώθω συντετριμμένη γιατί ένα παιδί χρειάζεται κάτι απλό για να επιβιώσει — και εμείς δεν μπορούμε να το προσφέρουμε», λέει. Τρία βαριά υποσιτισμένα παιδιά πέθαναν αυτή την εβδομάδα στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Ένα από αυτά, ένα κορίτσι, ίσως να είχε σωθεί αν της είχαν χορηγηθεί ενδοφλέβια κάλιο — ένα βασικό φάρμακο που όμως είναι πλέον αδύνατο να βρεθεί, σύμφωνα με τον Guardian.
«Προσπαθήσαμε να της δώσουμε εναλλακτικά από το στόμα, αλλά λόγω του υποσιτισμού και των επιπλοκών, είχε κακή απορρόφηση.»
«Αυτές οι περιπτώσεις με στοιχειώνουν. Δεν φεύγουν ποτέ απ’ το μυαλό μου. Αυτό το παιδί θα μπορούσε να επιστρέψει στην οικογένειά του και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Αλλά επειδή έλειπε κάτι απλό, δεν τα κατάφερε.»
«Παγίδες θανάτου»
Το Ισραήλ επέβαλε πλήρη αποκλεισμό στη Γάζα από τις 2 Μαρτίου. Όταν ο πρωθυπουργός Νετανιάχου τον ήρε στις 19 Μαΐου, ισχυρίστηκε ότι το έκανε για να αποτραπεί κρίση λιμού, επειδή στενοί σύμμαχοι της χώρας του δήλωσαν πως δεν θα ανεχθούν εικόνες λιμοκτονίας.
Στην πραγματικότητα, η ισραηλινή κυβέρνηση απλώς μετέβαλε τακτική ώστε να επιμηκύνει την πορεία προς τον λιμό, επιτρέποντας την είσοδο ελάχιστης βοήθειας, ώστε η καταστροφή να εξελίσσεται πιο αργά.
REUTERS/Mohammed Salem/File PhotoΑνακοίνωσε ότι όλη η βοήθεια θα διοχετεύεται μέσω μιας μυστικής, αμερικανικής υποστήριξης οργάνωσης, που λειτουργεί τέσσερα στρατιωτικοποιημένα σημεία διανομής.
Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί προσπαθώντας να πάρουν φαγητό από σημεία που οι Παλαιστίνιοι περιγράφουν ως «παγίδες θανάτου», που καλύπτουν μόνο ένα μικρό ποσοστό των αναγκών.
Μέχρι τις 22 Ιουλίου, το GHF λειτουργούσε για 58 ημέρες, αλλά η ποσότητα τροφής που είχε φέρει αρκούσε μόνο για λιγότερο από δύο εβδομάδες — ακόμα κι αν διανεμόταν ισότιμα.
Το δράμα μιας μάνας – «Τα παιδιά μου έχουν γίνει σκελετοί»
Την Τρίτη, η Ομ Γιούσεφ αλ-Χαλίντι ετοιμαζόταν να δοκιμάσει για πρώτη φορά την τύχη της σε ένα κέντρο του GHF. Το απέφευγε για μήνες, καθώς έχει τέσσερα παιδιά — το μικρότερο δύο ετών — και ο άντρας της είναι παράλυτος σε αναπηρικό καροτσάκι.
«Σβήνουμε την πείνα μας με νερό», είπε. «Ο φόβος μου για την οικογένειά μου είναι μεγαλύτερος από τον φόβο για εμένα. Φοβάμαι μήπως μου συμβεί κάτι και μείνουν χωρίς κανέναν να τα φροντίσει.»
Η οικογένεια δεν είχε φάει τίποτα για τέσσερις μέρες την προηγούμενη εβδομάδα, και όταν επιτέλους έφαγαν, οχτώ άτομα μοιράστηκαν μια σακούλα ρύζι και δύο πατάτες, δώρο από έναν άγνωστο.
Τα παιδιά ήταν εξαιρετικοί μαθητές πριν τον πόλεμο, πάντα έπαιρναν υποτροφίες. Τώρα κάθονται όλη μέρα στο πεζοδρόμιο μπροστά από ένα βομβαρδισμένο τζαμί, στην περιοχή αλ-Ουέντα της Πόλης της Γάζας, και προσπαθούν να πουλήσουν βραχιολάκια αντί να ζητιανεύουν.
Αλλά λίγοι αγοράζουν κοσμήματα πια, και ακόμα κι αν κάποιος τα λυπηθεί, τα χρήματα δεν φτάνουν για σχεδόν τίποτα, σύμφωνα με πληροφορίες από τον Guardian.
«Τα παιδιά μου έχουν γίνει σκελετοί, μόνο δέρμα και κόκαλα», είπε η Χαλίντι. «Ακόμα και η παραμικρή προσπάθεια τα ζαλίζει. Κάθονται ξανά κάτω και ζητούν φαγητό — κι εγώ δεν έχω τίποτα να τους δώσω. Δεν μπορώ να πω ψέματα ότι θα τους φέρω κάτι, όταν ξέρω ότι δεν θα μπορέσω.»
Έτσι αποφάσισε ότι, στην τραγική εξίσωση των ρίσκων, η ελπίδα να βρει λίγη τροφή υπερίσχυσε του κινδύνου να χαθεί το μοναδικό ενήλικο άτομο που κρατούσε την οικογένεια ενωμένη.
Το κινητό του άντρα της είχε κλαπεί νωρίτερα στον πόλεμο, οπότε δεν θα είχαν τρόπο επικοινωνίας όσο εκείνη θα περπατούσε ως το σημείο διανομής, θα πάλευε να πάρει φαγητό και θα επέστρεφε. Η οικογένεια απλώς θα περίμενε και θα ελπίζει.
«Δεν έχω άλλον να στείλω», είπε. «Είναι βασανιστικό να τα βλέπω να υποφέρουν και η υγεία τους να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.»
Greek (GR) · 
English (US) ·