Οι «δράκοι» επιστρέφουν στο γαλάζιο αφήγημα

Οι ιστορίες τρόμου είναι κάποιες φορές αποδοτικές. Ο φόβος για το τέρας κάτω από το κρεβάτι ή για τον μπαμπούλα στην ντουλάπα μπορεί να σημάδεψε γενιές και γενιές, αλλά βραχυπρόθεσμα τη δουλειά του μάλλον την έκανε. Το ίδιο συνέβη πολλές φορές και στη Μεταπολίτευση: όταν απέναντι υπάρχει «τέρας», τότε το πολιτικό δίλημμα ισχυροποιείται. Στα δύο χρόνια (παρά δέκα μέρες) από τις τελευταίες εθνικές εκλογές και ενόσω στο πολιτικό σύστημα καταγράφεται εικόνα (ενός επίμονου) κατακερματισμού, τα κόμματα ψάχνουν εναγωνίως τρόπους να συσπειρώσουν τη βάση τους μπροστά σε ένα προεκλογικό έτος, όπως αντιμετωπίζεται το 2026, και να κινητοποιήσουν εγκαίρως τα αντανακλαστικά ακροατηρίων τα οποία τους ενδιαφέρουν πολιτικά, αλλά εκείνα όλο και αποστασιοποιούνται. Παρά τον εκλογικά νεκρό χρόνο, τα πολιτικά αφηγήματα κάθε πλευράς αποκτούν ξανά «δράκους» με κοινό στόχο (προσδοκία, ακριβέστερα) αυτοί να ισχυροποιήσουν τα διλήμματα που σπεύδουν να ορίσουν προς την κοινωνία η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Από τα αριστερά προβάλλεται και πάλι με συγκεκριμένες αφορμές ο μπαμπούλας της «Δεξιάς», της «ελίτ» και των «σκανδάλων» και από το κυβερνών κόμμα προβάλλεται το φόβητρο του «χάους» – ένα τοπίο από το οποίο «μόνο ξαφνικοί κίνδυνοι μπορεί να προκύψουν», σύμφωνα με το νεοδημοκρατικό αφήγημα, και όχι «σοβαρή εναλλακτική» για τη διακυβέρνηση του τόπου. Η ΝΔ υπερτονίζει διαφορετικούς «δράκους», ελπίζοντας να λειτουργήσουν όλοι και όχι βραχυπρόθεσμα: τον Αλέξη Τσίπρα με συχνές παραπομπές στο 2015, το «ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη» σε έναν ξεκάθαρο διαχωρισμό του σημερινού κόμματος από το «υπεύθυνο ΠΑΣΟΚ» του 2015 καθώς και «τη συμμαχία του παραλογισμού» μετά τη σύμπλευση Κυριάκου Βελόπουλου, Ζωής Κωνσταντοπούλου, Δημήτρη Νατσιού και Στέφανου Κασσελάκη στην πρόταση σύστασης προανακριτικής επιτροπής για τα Τέμπη με αίτημα παραπομπής του Κυριάκου Μητσοτάκη για εσχάτη προδοσία.